Veel mensen denken dat het geloof een bron is van geweld en tweedracht. In de bijbel wordt veel geweld gebruikt, ook in de naam van God. Wraakgedachten worden gebezigd. Dat God de ongelovigen en de hardnekkige zondaars moet straffen (of slaan). Hoe zit dat? Ook wordt er vanuit de kerk gezegd: “Geen geweld in de naam van God”. Of nog sterker: “In God is geen geweld”.
Er is wel een moeilijkheid. Er is maar één God, die vol van liefde is maar ook aanspraak maakt op de waarheid. Daarom kijken we naar Christus. God heeft zijn Zoon gezonden om de mens te redden en te overtuigen van de waarheid van het geloof in de God van Israël en zo de God van Jezus Christus. Christus deed dat zonder geweld te gebruiken. Dat is het enorme spanningsveld, waar wij mensen maar moeilijk uit komen. Wij gebruiken gemakkelijk geweld om onze mening op te dringen. Wij gebruiken onze macht, als we die hebben, soms met alle gevolgen van dien. Vaak willen wij vergelding en een rechtvaardiging.
Er ligt eerder een probleem bij de mens dan bij God, die het geweld niet schuwt. Wij vragen aan God dat hij moet optreden, want waarom doet Hij niets. Als we zo bidden, dan spreken we wel onze eigen gedachten uit maar het zou ook goed om het zo in Gods hand te leggen. Hij is de Rechter. Hem komt het laatste oordeel toe. Wie kan er bidden: Ik laat het aan God over. Daarom kijken we naar Christus, die geslagen werd, en uiteindelijk gedood. Op het kruis bidt Hij tot zijn Vader, die Hem moet redden en die Hem ook gered heeft.
Wat laat Jezus nog meer zien. Hij draagt onze schuld. We zeggen: God heeft op Hem de schuld gelegd van onze zonden. God vergeldt anders. De wraak wordt door Jezus zelf gedragen. Aan het kruis heeft Hij onze vergelding ondergaan. Hij deelt onze pijn. Christus is solidair met alle slachtoffers van geweld, door zelf alles te dragen. Zo heeft God het kwaad overwonnen, door de kracht van zijn liefde. In een weerloze liefde worden de machten van het kwaad ontmaskerd. Zo probeert God in Christus de mens te bereiken. Aan het kruis vergeeft Hij zijn beulen en een moordenaar word vrijgesproken. De honderdman bekeert zich bij de dood van Christus en komt tot geloof.
Zo wordt de spiraal van het geweld wonderlijk doorbroken. Het licht van Christus mag zo over het Woord van God vallen.
Wat zegt het over onszelf. Wij kijken altijd naar anderen, die vol geweld zouden zijn, alsof we zelf onschuldig zijn. Als ik met een vinger naar anderen wijs, zie ik vaak niet dat ik met drie vingers naar mezelf wijs. Wie ben ik zelf. Ben ik ook niet medeplichtig aan het onrecht op aarde? Durf ik mezelf echt vrij te pleiten?
In het licht van Christus’ dood en verrijzenis ontstaat een nieuwe gemeenschap van mensen die weten dat ze zondaars zijn, maar leven uit de genade van God. Deze genade van Christus geeft het om onze vijanden lief te hebben en voor hen te pleiten bij God. Als we voor hen bidden, nemen we hun schuld en vervloeking op ons, zoals Jezus het deed en we pleiten voor hen bij God.
Dit is de echte liefde van God, vol barmhartigheid, die ons oproept tot een intense bekering, als een ommekeer van het hart. Dit wil God aan ons geven, met zijn Geest, die dit onmogelijk werk van genade mogelijk maakt. Zo verandert deze Geest het aanschijn van de aarde.
