Iemand zei mij onlangs “ons grootste probleem is het gebrek aan vrijwilligers”. We lopen er in de parochie tegenaan dat vrijwilligers oud worden en moeten stoppen en dat we moeilijk nieuwe en jongere vrijwilligers kunnen vinden. Hoe kunnen we ze interesseren? Dat is een werkelijk probleem, want we willen als parochie voor zoveel mensen iets kunnen betekenen. Ik zie dat probleem ook.
Thuis gekomen dacht ik: er is niet alleen gebrek aan vrijwilligers, maar ook aan mensen die hun hele leven aan de Kerk willen geven of die er hun beroep van willen maken. Ook dat is een probleem. Er is niet alleen een tekort aan vrijwilligers maar ook aan ‘professionals’ (ik vind dit in kerkelijk verband trouwens geen mooi woord). En een kort moment later dacht ik: het probleem zit veel dieper: er is een probleem met de overdracht van het geloof. Het echte probleem is dat het geloof niet wordt doorgegeven (en ontvangen), het geloof wordt niet onder woorden gebracht. Het geloof doorgeven gebeurt op de eerste plaats door katechese, maar het gebeurt ook in de liturgie, en zelfs in de diaconie. Maar het lukt ons bijna niet meer om de mensen te bereiken. Ook de ouders slagen er niet in om het geloof op hun kinderen over te brengen. Dit is geen beschuldiging, maar een constatering. En natuurlijk zijn er altijd gezonde uitzonderingen. Maar in de breedte van de Kerk is het zo. Het grootste probleem waar we als Kerk mee kampen is niet het gebrek aan vrijwilligers of roepingen, maar het ‘stokken’ van de geloofsoverdracht.
Welke middelen staan ons ter beschikking om hier iets aan te doen, al is het op kleine schaal? Voordat we deze vraag kunnen beantwoorden, moeten we het probleem allereerst erkennen en zien en er ons bewust van zijn. Vervolgens zullen we de vraag bij onszelf moeten neerleggen: hoe staat het met mijn geloof? Daarna komt de vraag: hoe kan ik het geloof uitdragen en zichtbaar voorleven? Hoe kan ik een lamp zijn op de standaard of een stad op de berg? Dan komen we bij evangelisatie.
