De natuur...
Vogels vertrekken in grote zwermen naar het zuiden,
naar betere, warmere oorden.
Om ons heen dwarrelen de bladeren naar beneden;
sommige waren langzaam aan verkleurd
en toen ze eenmaal bruin en geel en rood geworden waren
wisten we dat hun tijd gekomen was;
andere bladeren waren nog groen,
ze leken zo vol leven,
maar een stormachtige herfstwind heeft ze afgerukt...
Belofte
De natuur sterft af
maar we weten,
ook al zou je het nu niet zeggen,
dat na de trieste herfstdagen,
en na de winter met zijn kou,
de warmte van de zon
de knoppen en het groen zal wekken
en nieuw leven vol belofte
uit de dode takken zal ontstaan.
Bezinning
Soms wekt dat in ons hart verwondering, bewondering
en brengt die ordelijke wisseling van de seizoenen
bezinning op het leven van de mens in het algemeen,
en op ons eigen leven.
De natuur met zijn ritme van sterven en leven
en die herfst
doen ons denken
aan het leven van ons mensen dat voorbijgaat,
want de mens is als gras of een veldbloem,
zegt de psalm:
de wind gaat erover en hij is er niet meer.
Maar het sterven draagt al de belofte in zich
van een nieuwe en eeuwige lente
Het gemis
We missen op deze dag
dierbare mensen
die gestorven zijn,
op hoge leeftijd:
ook al voelden we de pijn van het verlies,
we konden begrijpen dat hun leven voltooid was;
anderen werden vroeg geplukt
als een bloem in volle bloei,
als een blad dat zo fris en groen was,
toen het leven nog zoveel beloftes
leek in te houden.
Hun sterven was een onbegrijpelijk verdriet.
Soms zeggen ze dat God
het eerst de mooiste bloemen plukt.
Gedenken en danken
We gedenken hen, al deze overledenen,
doordat hun namen openlijk worden genoemd
of doordat onze gedachten en gebeden
op deze bijzondere dag naar hen uitgaan.
Dit is een dag om God te bedanken
voor bepaalde mensen
die Hij op onze weg heeft gebracht
en aan wie we veel te danken hebben.
Wie zouden we zijn geweest
als niet bepaalde mensen
op onze weg gekomen waren?
Gebed
Dit is ook een dag
om voor al die dierbare overledenen te bidden:
dat moeder Maria hen bij de hand neemt,
dat God de Vader hen thuis brengt,
dat Hij hen het eeuwig geluk moge schenken.
Heer, geef hun de eeuwige rust!
Het spoor dat we achterlaten...
Ieder mens is uniek en een wonder,
zo bewonderen we een pasgeboren kind,
zo klein, zo nieuw, zo veel vóór zich;
zo bewonderen we ook een mens bij z’n afscheid
aan het einde van zijn leven
om het mooie spoor
dat die mens heeft achter gelaten.
Het leven is kort, hoe dan ook,
want de jaren gaan snel voorbij,
en we krijgen steeds meer geliefde, bekende mensen
aan de andere kant,
achter de grens van de dood.
Dit is een dag om ook daarbij stil te staan:
Wat wil ik met de rest van mijn leven?
Hoe zou ik zelf herdacht willen worden?
Wat voor spoor laat ik na?
Dan kunnen we ooit
als onze tijd gekomen is,
goed omzien
en in vrede gaan.
Heer, geef hun de eeuwige rust;
het eeuwig licht verlichte hen,
mogen zij rusten in vrede.
Amen
+ Mgr. J.W.M. Hendriks
