God wil ons vernieuwen

Met de geboorte van dit Kind begint onze jaar­tel­ling. Christus is geko­men om het aanschijn van de aarde nieuw te maken. Beseffen we dat. De mens wil altijd vernieuwen. Het woordje nieuw is in de poli­tiek altijd pakkend. Mensen raken er door geïnspireerd maar haken ook weer af. Want wat is nieuw. We zeggen weleens: Er is niets nieuws onder de zon.
God alleen kan vernieuwen, met zijn Geest, die uitgestort is over de aarde en steeds vernieuwend wil werken in ons.

Dat zien we bij­voor­beeld in de kerk. We had­den een avond met de ‘blauwe’ zusters. Ze zitten in Heiloo en in Den Haag. In de jaren 80 zijn ze be­gon­nen en kennen veel roe­pingen. Zo kennen we ook de zusters uit Dordrecht die weleens in onze pa­ro­chies komen en ook veel roe­pingen hebben. Het is echt vernieuwend.
Een van de aanwe­zigen zei: Waarom is dat nou, een nieuw klooster voor zusters. Er zijn er toch al zoveel. Wie kan het begrijpen. Hoe zit het?

God is altijd vernieuwend bezig. Daarom ben ik zelf altijd geïn­te­res­seerd in de echte vernieu­wing van de kerk. Paus Fran­cis­cus zegt weleens: De kerk komt soms over als een oude moe­der, maar toch is ze ook een jonge bruid.
Het is voor mensen heel moei­lijk om dit te zien en hier in mee te gaan. We blijven ge­mak­ke­lijk steken of vallen terug naar het oude. Maar de oude tij­den van de kerk komen nooit meer terug.

We maken als kerk een uit­da­gende tijd mee. En wie wil meedoen? Het is nodig, want de tij­den zijn echt veran­derd. Paus Fran­cis­cus zei in zijn kersttoe­spraak tot het bestuur van de kerk: Nog maar weinig lan­den zijn chris­te­lijk en daarom zijn nieuwe manieren van evangeli­sa­tie hard nodig. Steeds opnieuw moeten we Christus uitdragen; Wie Hem echt gevon­den heeft doet dat. Maar we doen dat niet zozeer op een dis­cus­si­ërende manier, om mensen te overtuigen, met een overvloed van woor­den, maar op een getuigende manier, altijd met je eigen leven. En niet dat je beter bent of verhevener, maar omdat je jezelf kent en de ander dus niet veroor­deelt maar de genade van God aanreikt, die we steeds nodig hebben.

De vraag is aan iedere christen; Hoe leef je door Hem en met Hem en in Hem want Christus is vaak ver weg in het leven van chris­te­nen.
De kerk moet zich­zelf bekeren; daarom is de situatie van de kerk vandaag zoals ze is; ze sterft van de ene kant, omdat ze niet levensvat­baar is, maar bur­ger­lijk, toe­ge­vend, middel­ma­tig maar ze komt ook tot nieuw leven, waar ze leeft uit Christus en alleen uit Hem. Zo gaan we door, met hen die door willen gaan en de moed niet verliezen.

Het zijn spannende tij­den, tot eens de eind­tijd er is. Want eens, zo geloven wij toch, zal Hij weder­ko­men. Let op. De advent heeft ons daar gevoelig voor willen maken, maar mis­schien slapen we door, na een heer­lijk kerst­feest.

Hij zal on­ver­wachts komen, zo waar­schuwde Hij zijn leer­lin­gen. Het zal een tijd zijn van chaos, oorlogen en natuur­rampen, zo voorspelde Hij. Er zijn tekenen dat zijn komst niet ver meer is, zei al paus Pius XII. Paulus VI sprak in dezelfde zin. De hui­dige paus gebruikte al een paar maal de term “laatste tij­den”. Maar wat zegt Christus: Aan dit alles gaat een grote geloofsafval en ver­vol­ging vooraf.

Mensen zullen mis­schien nog wel geloven, maar niet meer in Hem. We geloven in van alles. En we willen vooral ons­zelf er goed bij voelen, maar het geloof in Christus met het kruis, waar­mee hij redt, verdwijnt. Onze wereld raakt los van haar chris­te­lijke wor­tels met haar na­tuur­lijke moraal, want God sluit aan bij de natuur, zoals huwe­lijk en gezin.

Mensen gaan in van alles geloven, van ufo’s tot reïncarnatie, van kos­mische energie tot met geloof in bomen, die we omhelzen. Er zijn groepen die de oude hei­dense goden van stal halen zoals die vereerd wer­den in hun gebie­den voordat Christus verkon­digd werd. En zelf staan wij er wat verloren bij en maken ons druk om veel bij­koms­tige zaken.

De ver­kon­di­ging van dit Kind van Beth­le­hem, als de Zoon van God, als de Messias en Ver­los­ser, dat is de uit­daging van deze tijd.

Alleen argu­menten zullen mensen niet overtuigen. God zelf moet de harten raken. En zijn Woord heeft die kracht, altijd, van­wege de liefde die God voor ons heeft, zoals we zijn, om ons niet te veroor­de­len maar om te red­den.

Een man ver­telde dat hij in de oorlog in een con­cen­tratie­kamp zat. Hij stond op appel, in totale wanhoop en een­zaam­heid. Ineens hoorde hij over het plein een stem: “Christus zegt, Ik ben het Licht van de wereld. Wie Mij volgt wandelt niet in duisternis, maar zal het Licht van het Leven bezitten”. Het was de stem van een gevangene uit de dodenbunker. Die stem, zei de man, heeft mijn leven gered; toen wist ik dat er tenminste nog Iemand bij mij was. Het had hem geraakt in zijn ziel.

Wat mensen raakt, is altijd de liefde. Dat is het unieke van het chris­te­lijke geloof. Heidense goden waren van alles maar geen liefde. Kosmische krachten beminnen niet. Dat doet alleen deze mens gewor­den God, die wil ver­ge­ven om te red­den en zich aan ons blijft geven. Dat is het hart van ons geloof, be­lang­rijk voor een wereld die zo gewond is. Daarom is mijn wens dat we Christus vin­den in deze onher­bergzame wereld, waar we vaak als verwees­den zijn. Met Christus vin­den we God, onze Vader, bij wie ons thuis mogen weten en die ons leven vernieuwt en bete­ke­nis geeft aan alles wat er gebeurt, want Hij is daarin getre­den.

Ik hoop dus dat we Christus vin­den en dat we echt met Hem weer het nieuwe jaar in gaan en ons leven steeds laten vernieuwen door Hem zolang de tijd ons gegeven is.