De wereld staat op zijn kop

Er gebeurt op dit moment zoveel in onze wereld, dat mensen zich afvragen: Waar gaat dit naar toe. Het zijn niet alleen de vele vluch­te­lingen die op zoek zijn naar een beter leven.

We zien ook dat onze politici geen ant­woord kunnen geven op de vele problemen. Het geld regeert in grote mate. We zijn geneigd alleen onze eigen belangen te verdedi­gen. Wij ac­cep­teren niet dat mensen een andere moraal met zich mee­ne­men; een moraal, waar wij zelf tien­tal­len jaren gele­den nog achter ston­den, maar nu hebben los­ge­la­ten.

We spreken over de­mo­cra­tie, alsof de democra­tie het laatste woord kan hebben, zon­der diepere waar­den die altijd ge­res­pec­teerd moeten blijven wor­den. Niets is zo veran­der­lijk als de mens, die steeds alles op de helling kan zetten.

Wat zijn onze echte problemen. Hebben wij in het rijke westen niet veel van de problemen in de wereld veroor­zaakt? Wij zijn van God en zijn gebo­den los­ge­raakt en we krijgen een wereld op drift. Wij leven boven onze stand, met alle schuld die we hebben gemaakt. Wij hebben ook het gezin, dat toch de basis is, ontwricht; we hebben de mens meer als indivi­du gezien, los van de ge­meen­schap. Wij hebben God los­ge­la­ten en gekozen voor eigen vrij­heid, met het doen van onze eigen zin. Het is treffend om onze paus te horen spreken over de grote heb­zucht van lan­den en mensen.

Het is niet ge­mak­ke­lijk om tot een fun­da­men­tele ver­an­de­ring te komen. Hebben we daarbij Chris­tus en zijn kerk niet nodig die ons een weg wijzen? Het hangt af van onze per­soon­lijke keuze, die wij zélf moeten maken om vanuit Christus weer smaak te geven aan deze wereld en het licht te brengen van de waar­heid, met hoop en barm­har­tig­heid.

God is zeker bezig om ons wakker te schud­den opdat wij weer opstaan en een weg van geloof en beke­ring gaan, met geloof en liefde. Het wordt ons steeds aan­ge­bo­den, want God gaat door. Dat we daar oog voor mogen krijgen.