Pinksteren

Pink­ste­ren is wel het grootste feest, niet alleen voor de kerk maar voor de hele wereld. God wil steeds alle mensen bereiken, God wil tot alle mensen spreken, niet alleen zoals eerst tot het joodse volk, niet alleen tot hen die christen hebben willen wor­den.

Het chris­ten­dom heeft de roe­ping om naar alle mensen te gaan. Dat is zicht­baar gewor­den in de vele mis­sio­na­rissen, die er altijd zijn geweest.
k wil ook mis­sio­na­ris wor­den. Wij zijn als christen allemaal ge­roe­pen mis­sio­na­rissen te zijn en daar waar we leven en werken te getuigen. We zullen steeds meer horen van een missio­naire kerk, dus een missio­naire pa­ro­chie, niet klein maar fijn, niet klein en op zich­zelf terug getrokken, niet klein en alleen met zich­zelf bezig, als het ware op­ge­slo­ten in zich­zelf.

Mis­schien was het niet ver­keerd dat de kerken een jaar gele­den dicht waren en nu nog beperkt open, al was en is dat zeker moei­lijk, want je kunt je geloof dan niet beleven en voe­den en je scherp hou­den met deze weke­lijkse beke­ring, die er toch altijd moet zijn.

We moeten er nu uit leven en werken en laten zien. Wat is ons geloof en ons leven!

Maar het gaat erom wat God daarna met ons kan doen in deze wereld.Niet wat ik doe maar wat God kan doen. Dat is een groot verschil, voor wie het begrijpt.
De mens doet zeker wat, van alles, zoals ook naar voren is geko­men. We zien wat meer naar elkaar om; we waren mis­schien wat liever, al betwijfel ik dat ook weleens.
Hele groepen van mensen wer­den geprezen voor wat ze deden, de verpleegsters, de ver­zorgsters en je kon som zo gek niet noemen. Is God ook geprezen in deze tijd voor wat Hij doet en geeft?

Daarom, de kerk heeft altijd Pink­ste­ren nodig, met deze geest van God. Wij hebben Pink­ste­ren nodig, u en ik. De geest van God wil immers veel doen met u en met mij.

Ik kan veel noemen, maar het is niet van­zelf­spre­kend en het gaat niet van­zelf, want de hin­dernis is niet God die zo vrijgevig is, maar de mens, die ge­mak­ke­lijk blijft steken, terugvalt, gevangen raakt, hals­star­rig is, eigen­wijs, steeds boos kan wor­den, verdrie­tig, toch zich­zelf zoekt, zijn eigen bevre­diging, zijn eigen recht­vaar­di­ging, zijn eigen gelijk.

Ik hoop dat we ons­zelf ook wat meer hebben leren kennen in de loop van de tijd.
Dat we weten: ik heb deze Geest van God nodig, steeds weer en steeds meer.
En wat geeft de Geest. Ik kan het in één woord noemen: vernieu­wing.
Het gebed tot de H. Geest zegt het zo: Gij zult het aanschijn van de aarde vernieuwen.

De vernieu­wing is be­gon­nen met Christus, met zijn dood en ver­rij­ze­nis; aan het oude bestaan, het oude leven is moge­lijker­wijs een einde geko­men. Jezus breekt de wereld open, maar wie zit daar op te wachten. Ik ben ver­baasd dat deze corona­tijd mensen er niet meer toe heeft gebracht God te zoeken, dan dat we al deden, mis­schien wel met een extra kaarsje of een extra gebedje voor steun en hooguit om dit probleem van de Corona op te lossen, zodat we met ons oude leven door kunnen gaan, want ook het nieuwe normaal, met an­der­halve meter afstand is niet het nieuwe leven.

Mensen hebben ook wat gemist door deze afstand; er was zeker een­zaam­heid, soms wat meer dan anders op jezelf terug geworpen zijn. Wat is er contact gezocht in deze maan­den met allerlei moge­lijk­he­den. Mensen zoeken elkaar; willen elkaar en toch is er afstand, zoals dat er na­tuur­lijk al lang was, want mensen staan ook ge­mak­ke­lijk tegen­over elkaar; dat blijft echt. Het sa­men­le­ven wordt altijd op de proef gesteld, zoals je hoort als mensen na hun vakantie of na Kerst­mis gaan schei­den, omdat men min­der zijn eigen leven heeft kunnen lei­den met werk, sport en ontspan­ning. Te dicht op elkaar kan ook spanend zijn en moei­lijk, met alle irri­ta­ties, die naar voren komen.

Daarom, God wil met zijn geest de wereld vernieuwen, de Geest die immers anders verbindt, en bevrijdt en ons mee neemt en leidt.
Het moet dus steeds weer beginnen met ons, met u en met mij,met ieder huwe­lijk, met het gezin, de pa­ro­chie, de kerk en zo de wereld.
Opnieuw beginnen is steeds het motto wor­den van ons leven. Nu en niet pas na de corona­tijd. Het is heel een­vou­dig: want God maakt alles nieuw door zijn liefde,

waar­mee hij ons aanspreekt en raakt; het is deze Geest van liefde die steeds echt vernieuwt, want ze vergeeft niet alleen maar ze opent ons weer voor elkaar en maakt ons ook blij diep van binnen, geen op­per­vlak­kig geluk waar de wereld vol van is maar vluch­tig, maar een geluk diep van binnen dat blijft ook door­heen alle moei­lijk­he­den heen, verdriet en strijd, die er immers altijd zullen zijn in het leven.

God is groot in zijn liefde; Hij wil in ons grote dingen doen door zijn Geest van liefde.
Als wij deze Geest ont­van­gen, toelaten en laten werken, kan er wat gebeuren.
Het aanschijn van de aarde wordt vernieuwd.
Dat wens ik u toe en zo een zalig, vrucht­baar Pink­ste­ren.