Beste Parochianen

Meer dan 32 jaar, vanaf 1 de­cem­ber 1988, mocht ik pastoor zijn in de pa­ro­chie van de heilige Bar­tho­lo­meus en 24 jaar, vanaf juli 1997 van de pa­ro­chie St. Barnabas te Haas­trecht. Het is meer dan de helft van mijn leven. In al die jaren heb ik met velen mogen optrekken.

Ik heb veel kin­de­ren mogen dopen, kin­de­ren voor­be­reid op de eerste communie en het heilig vormsel. Ook menig jong stel is in de kerk getrouwd. Zieken mocht ik be­ge­lei­den en onze dier­ba­ren begraven. Ik ben verbon­den geraakt met zoveel mensen. Het zijn gene­ra­ties gewor­den.

De pa­ro­chie werd mijn leven. We hebben samen veel beleefd, met hoogte­pun­ten, teveel om op te noemen, met droevige gebeur­te­nissen en ook moei­lijke momenten, waar het niet altijd goed ging met elkaar. Ik ben dank­baar voor al deze jaren; heel veel mensen ben ik veel dank ver­schul­digd. Ik heb met zoveel mensen zo goed kunnen samen­wer­ken en we hebben zo veel kunnen doen in al die jaren. De beide pa­ro­chies mogen er zijn. En ik kan alleen om ver­ge­ving vragen waar ik zaken niet goed heb gedaan en mensen heb gekwetst.

Nu komt er een tijd van afscheid, met alles los laten en achter me laten. Dat zal wennen zijn, voor mij en ook voor veel pa­ro­chi­anen. Ruim een jaar gele­den, begin maart 2020, nog voor het corona­vi­rus ons de nodige beper­kingen oplegde, heeft mijn bis­schop, Mgr. Van den Hende mij al gevraagd om een nieuwe taak te aan­vaar­den. Daar heb ik mij toen be­schik­baar voor gesteld. Door de hevig­heid van de corona­cri­sis kon daar niet meteen invulling aan gegeven wor­den. Wel ben ik langzamer­hand gewend geraakt aan de nieuwe wer­ke­lijk­heid, die een keer zou gaan beginnen.

Ik heb mij ook bezonnen op mijn toe­komst. Van­wege de intense jaren, leek het mij goed een tijd iets anders te doen dan meteen te gaan werken in een grote pa­ro­chie, dat veel plaatsen zal omvatten. Er is ook meer nodig in onze tijd, om de kerk tot leven te laten komen. Ik heb de bis­schop dan ook gevraagd om voor een tijd mijn inzet te kunnen geven aan een nieuwe missio­naire opdracht, zoals dat gestalte krijgt in vele plaatsen in ons land, ver­zorgd door de Neo­ca­te­chu­me­nale Weg, in harmonie met de bis­schop­pen. De bis­schop heeft mij daar 2 jaar voor vrij­ge­steld. Dat waar­deer ik zeer en ik ben de bis­schop zeer dank­baar voor deze moge­lijk­heid die mij gegeven wordt.

Ik heb de bis­schop gevraagd niet teveel tijd te laten verlopen in de aan­kon­di­ging van mijn vertrek en mijn daad­wer­ke­lijke vertrek. De vakantie­tijd is dan een goed moment. Na het beëindigen van mijn werk­zaam­he­den voor de pa­ro­chie, met ingang van 15 juli, kan ik mij voor­be­rei­den op mijn nieuwe toe­komst die na de vakantie kan beginnen. Zo kan ik ook mijn verhui­zing goed or­ga­ni­se­ren, dat zeker veel vraagt, en zorg dragen voor een goede over­dracht van veel zaken.

Er komt een nieuwe en een andere tijd voor mij en voor de beide pa­ro­chies. Ik ben blij dat de bis­schop eerst een waar­ne­mend pastoor zal aanstellen. Hij zal de zorg voor de beide pa­ro­chies op zich nemen.

Middels het schrijven van de bis­schop en deze brief van mij aan u bent u enigszins op de hoogte. Hoe het ver­der gaat zal ge­com­mu­ni­ceerd wor­den via onze gebruike­lijke kanalen, met name via onze site. Ik ben nog niet weg, maar het komt wel dichtbij. Ko­men­de tijd zal in het teken van dit vertrek staan. Ik prijs de Heer voor deze 32 jaren van mijn pries­ter­schap in de Krimpener­waard. Ik ga van harte door met mijn pries­ter­lijke werk­zaam­he­den, want ik wil Christus en zijn Kerk blijven dienen, met mijn gaven door de Heer gegeven en ook met al mijn tekorten. Het is mijn roe­ping. Met een dank­ba­re harte­lijke groet, blijf ik verbon­den met velen.

We zullen afscheid nemen maar elkaar ook hier en daar blijven zien, want er blijft een ver­bon­den­heid door onze éne Kerk, die mij en ons allen zo dier­baar is.

Pastoor Joost van der Mee