Neocatechumenale Weg
Een weg van ‘her’ontdekking van het christen-zijn.
De "Neo-catechumenale Weg" is begonnen in 1964, in de krottenwijken van Madrid, door Kiko Argüello en Carmen Hernandez en is nu over meer dan 100 landen verspreid.
Hoe werd men christen in de eerste eeuwen ? De jonge kerk was omringd door heidendom met vele goden en een andere moraal. Als men christen wilde worden was er een weg (camino) te gaan, van geloof en bekering, om ingewijd te worden in het christelijk leven. Dat werd 'catechumenaat' genoemd.
In onze tijd hebben veel mensen het geloof en de kerk verlaten. Deze secularisatie is zeer sterk. Ook hebben vele gedoopten geen of weinig vorming ontvangen. Het is daarom noodzakelijk een weg naar geloof en kerk terug te vinden en weer te groeien in het geloof.
Drie punten ter verheldering
- Het Neo-catechumenaat is geen beweging in de betekenis die meestal aan dit woord gegeven wordt, maar een weg (camino), die mensen leidt naar een herontdekking van het geloof en het doopsel. Door met een groep mensen op weg te gaan, wordt men geholpen om weer mee te leven met de gemeenschap van de kerk, vooral in de parochie.
- Om op weg te kunnen gaan is een verkondiging noodzakelijk, als een Blijde Boodschap, die de mens helpt om zich met het kruis (de moeilijkheden) in het leven te verzoenen.
- Wij zijn getuigen van de wonderen die God verricht: in veel huwelijken in crisis zijn man en vrouw weer tot eenheid te komen; het is een hulp om het geloof aan kinderen door te geven; vele jongeren zijn gered van drugs en misdadigheid; vele ongelovigen zijn weer tot het geloof gekomen; veel gelovigen zijn geholpen om hun geloof trouw te blijven beleven en er zijn veel roepingen tot het priesterschap.
Deze catechese is een dienst van de neo-catechumenale weg aan de parochie, het bisdom en de kerk.
Conclusie
De weg van christelijke vorming vindt plaats in kleine gemeenschappen. Deze kleine gemeenschappen zijn het beeld van het Gezin van Nazareth. De vorming is gebaseerd op drie pijlers: het Woord Gods (er is een wekelijkse woordviering); de Eucharistieviering (op zaterdagavond) en de Gemeenschap (waarin men steeds samenkomt).
