Dankwoord pater Thomassen

Twee maan­den waar­ne­mend pastoor van de Bar­tho­lo­meus- en Barnabas­paro­chie. Een van de eerste taken van een (waar­ne­mend) pastoor is om het pa­ro­chie­bestuur voor te zitten en daar zijn verant­woor­de­lijk­heid als lei­der van de pa­ro­chie gestalte te geven. Bij mijn komst werd er net een nieuw bestuur ingericht, dat de ko­men­de tijd ook nog ver­dere aan­vul­ling behoeft.

Het bestuur is dus in deze tijd op gang geko­men. Zelf heb ik mij beperkt tot de nood­za­ke­lijke han­de­lin­gen als eindverant­woor­de­lijke, want het is niet aan mij om zo’n korte tijd een nieuw beleid op te zetten. Dat zult u, de pa­ro­chi­anen samen met de nieuwe pastoor en het nieuwe bestuur vorm moeten geven.

Alle prak­tische zaken kon­den gelukkig soepel doorgang vin­den door de gewel­dige inzet van de secretaresse van de pa­ro­chie Monique Stouthart. Waarvoor ik haar dan ook erg dank­baar ben.

In feite heeft de pa­ro­chie mijn aanwe­zig­heid het meest opgemerkt, denk ik, in de weekend­vie­ringen en de vie­rin­gen door de week. Welis­waar speel­den de naweeën van de corona nog mee in de beperkte aantallen, het niet mee mogen zingen en het inge­wik­keld communie uitreiken, toch was dat heel fijn om te doen.

Het per­soon­lijk pas­to­raat is heel beperkt ge­ble­ven. Wel heb ik hier en daar enkele per­soon­lijke contacten gehad en communie bij mensen thuis gebracht. Eigen­lijk vind ik dit de mooiste kant van het werk, maar het vraagt meer tijd om een band met mensen op te bouwen. Ik voel me hierin dan ook wel tekort geschoten.

Op­val­lend in beide pa­ro­chies vond ik dat er betrekke­lijk veel jonge mensen in de vie­rin­gen aanwe­zig zijn. Als ik dat verge­lijk met andere pa­ro­chie waar ik met regelmaat inval, dan is de deelname van jonge ge­zin­nen een heel posi­tief punt.

Een tweede op­val­lend punt wil ik opmerken en dat is dat er veel mensen hand- en span­diensten ver­rich­ten. Als je in de buurt van de kerk of de pastorie komt zijn er altijd wel mensen bezig. Dit geeft de pa­ro­chies een zeer leven­dig gevoel.

Wel heb ik het gemist dat er geen overlegorganen in de pa­ro­chies ont­wik­keld zijn. Het was moei­lijk te overleggen met (som­mi­ge) pa­ro­chi­anen over de inhoud van het werk. Dit geldt zowel voor het pas­to­raat, de li­tur­gie als de diaconie. Werk aan de winkel dus voor het nieuwe bestuur en de nieuwe pasto(o)r(es).

Deze twee maan­den zijn snel voorbij gegaan. Dit heeft ook te maken met per­soon­lijke gebeur­te­nissen zoals de korte ziekte en het over­lij­den van onze mede­broe­der pater Cor Spruit, die ook in beide pa­ro­chies zeer gekend was.

In alle beperkt­heid waarin ik heb kunnen werken ben ik wel heel dank­baar dat ik het heb mogen doen. Ik dank de vele pa­ro­chi­anen die ik heb mogen ont­moe­ten en voor hun inzet: dat die inzet ook de ko­men­de tijd de pa­ro­chies mag blijven dragen.

Uit­ein­de­lijk gaat het ook niet om ons, maar om de bood­schap van Gods Liefde waar wij in hoop en geloof getuigen van mogen zijn in een wereld die die Liefde broodno­dig heeft.

Tiny Thomassen cp