Pastoor Van Klaveren - Gewoon katholiek
Even voorstellen...
gepubliceerd: zondag, 12 september 2021
Na een lange of zelfs heel lange tijd heeft pastoor van der Mee afscheid genomen van uw parochies. En nu treed ik aan als uw nieuwe pastoor. Zo lijkt alles gewoon door te gaan. En dat is voor heel wat dingen ook inderdaad het geval! Maar niet voor alles... Eerst maar even vertellen wie ik ben.
Mijn naam is Dick van Klaveren, gedoopt Theodorus Antonius Henricus. Die namen verraden een katholiek nest, en dat klopt! Opgegroeid in Amsterdam en later Amstelveen in een gezin met een oudere zus en een jonger tweelingbroertje. Mijn beide ouders waren al in en in katholiek, en zo groeiden ook wij in die schijnbaar vanzelfsprekendheid op. Niks heftigs of super vrooms. Gewoon katholiek. Zondags naar de kerk, bidden voor het eten (hoewel dat in de loop van de jaren wel verschraalde) en het vieren van de feesten. Het was gewoon zo.
Ik heb me altijd in de kerk thuis gevoeld. Vooral in de schoonheid van de liturgie en de muziek. Ik heb dan ook in van alles wat je verzinnen kan gezongen. Kinderkoortje en later -allemaal tegelijkertijd- in de Scola, het gemengd-koor en het jongerenkoor. Heerlijk! Aan de polarisatie in de kerk van die jaren, waar deze verschillende koren ook een beetje voor stonden, deed ik gewoonweg niet mee. Ik was gewoon katholiek en voelde me in klassiek en eigentijds thuis.
Ik kreeg in de loop van de jaren wel steeds meer vragen. Generatie van ná de catechismus als ik ben, had ik eigenlijk weinig of niets aan geloofsleer en kerkelijke moraal meegekregen. Ik had weinig of geen kennis. Ik ben eigenlijk theologie gaan studeren omdat ik meer wilde weten: niet om in de kerk te gaan werken, laat staan om priester te worden, maar gewoon om wijzer te worden.
Over die roerige studiejaren vertel ik u later wel. Ik zeg u nu alleen dat de studie meer vragen opriep dan beantwoordde.... Het is de parochie op de Heilig Landstichting in Nijmegen waar ik bij betrokken was (jawel: in het koor) en mijn stage in een nieuwbouwwijk van die stad die me mijn geloof hebben teruggegeven en zelfs de studie zinvol maakten. Aan het einde van mijn stage wist ik: ik ben voor het werk in de kerk gebakken. Mijn begeleider had nog een laatste zin voor me bij mijn afscheid: “Je zou je toch eens af moeten vragen of priesterschap niet de weg van je leven is”. Na alle studeren moest ik nog leren dat de Heer ondertussen met je bezig is.
Met die vraag werd ik pastoraal werker. En het antwoord wist ik deze keer eigenlijk al.
Die sluimerende roeping is enorm bevestigd in mijn eerste jaren in Berkel en Rodenrijs (en ook een beetje Bleiswijk en Bergschenhoek). Al na twee jaar was ik priester gewijd en mocht als kapelaan daar nog een paar jaar blijven. Het waren heel mooie jaren.
Op mijn 33ste werd ik pastoor in Maassluis. Twee parochies werden één, twee kerk gingen dicht, een nieuwe kerk werd gebouwd en vooral: twee gemeenschappen werden aan elkaar gesmeed. Enorm spannende jaren, met veel ups en downs, maar een schitterende tijd, omdat ik nog herder kon zijn voor één gemeenschap.
Alweer een dikke 13 jaar terug werd ik benoemd in wat nu de Sint Jan de Doperparochie is. Ineens met een groot team en meteen een hele rits gemeenschappen en kerken. Een andere wereld. Een fusie die heel wat voeten in de aarde heeft gehad en je persoonlijk ook veel kost (maar heel mooi is uitgepakt!) en zoveel gemeenschappen waar je nooit meer zó met families betrokken kan zijn dan ik gewend was en in gedijde was wel erg wennen. Het werken met collega’s was super. Niet altijd makkelijk, maar erg fijn. En vooral: overal wonen aardige mensen die zich met hart en ziel inzetten voor hun geliefde kerk en daar werd ik blij van. Ik werd van “herder” ineens “missionaris”. Dat is anders, maar net zozeer een prachtig leven.
Nu komen Haastrecht en Schoonhoven bij mijn taken. Inderdaad: het komt erbij. Ik zal nooit de pastoor kunnen zijn zoals pastoor van der Mee dat decennia voor u is geweest. U zult me moeten delen met de Sint Jan de Doperparochie. Ik zal er minder kunnen zijn en vermoedelijk nooit zo vertrouwd met u worden als hij is geweest. Wél heb ik alvast met het pastorale team van de sint Jan de Doper afgesproken dat we de pastorale zorg voor uw parochies met elkaar zullen behartigen. Want u heeft net zozeer recht op goede pastorale zorg! Daar zal ik voor staan.
Ik ben gewoon katholiek. Niet alles wat katholiek is, wordt in ons land als gewoon ervaren, dat weet ik heus wel. Maar ik sta daar toch wél voor. Ik hoop dat we met elkaar -in alles wat er in onze kerkprovincie verandert en gebeurt- in dát klimaat een vruchtbare tijd tegemoet gaan.
O ja: ik begon met allemaal namen. Ik heb het liefst dat u gewoon ‘pastoor’ zegt. Niet meneer pastoor of eerwaarde of zo. Gewoon: pastoor...
+ Pastoor van Klaveren