Pastoor Van Klaveren - Gewoon katholiek

Even voorstellen...

Na een lange of zelfs heel lange tijd heeft pastoor van der Mee afscheid geno­men van uw pa­ro­chies. En nu treed ik aan als uw nieuwe pastoor. Zo lijkt alles gewoon door te gaan. En dat is voor heel wat dingen ook inder­daad het geval! Maar niet voor alles... Eerst maar even ver­tellen wie ik ben.

Mijn naam is Dick van Klaveren, gedoopt Theodorus Antonius Henricus. Die namen verra­den een katho­liek nest, en dat klopt! Opgegroeid in Am­ster­dam en later Am­stel­veen in een gezin met een oudere zus en een jon­ger tweelingbroertje. Mijn beide ouders waren al in en in katho­liek, en zo groei­den ook wij in die schijn­baar van­zelf­spre­kend­heid op. Niks hef­tigs of super vrooms. Gewoon katho­liek. Zondags naar de kerk, bid­den voor het eten (hoewel dat in de loop van de jaren wel verschraalde) en het vieren van de feesten. Het was gewoon zo.

Ik heb me altijd in de kerk thuis gevoeld. Vooral in de schoon­heid van de li­tur­gie en de muziek. Ik heb dan ook in van alles wat je verzinnen kan gezongen. Kinder­koortje en later -allemaal tege­lijker­tijd- in de Scola, het gemengd-koor en het jon­ge­ren­koor. Heer­lijk! Aan de polari­sa­tie in de kerk van die jaren, waar deze ver­schil­lende koren ook een beetje voor ston­den, deed ik gewoonweg niet mee. Ik was gewoon katho­liek en voelde me in klassiek en eigen­tijds thuis.

Ik kreeg in de loop van de jaren wel steeds meer vragen. Gene­ra­tie van ná de cate­chis­mus als ik ben, had ik eigen­lijk weinig of niets aan ge­loofs­leer en ker­ke­lijke moraal mee­ge­kre­gen. Ik had weinig of geen kennis. Ik ben eigen­lijk theo­lo­gie gaan stu­de­ren omdat ik meer wilde weten: niet om in de kerk te gaan werken, laat staan om pries­ter te wor­den, maar gewoon om wijzer te wor­den.

Over die roerige studie­ja­ren ver­tel ik u later wel. Ik zeg u nu alleen dat de studie meer vragen opriep dan beant­woordde.... Het is de pa­ro­chie op de Heilig Land­stich­ting in Nijmegen waar ik bij betrokken was (jawel: in het koor) en mijn stage in een nieuw­bouwwijk van die stad die me mijn geloof hebben terugge­ge­ven en zelfs de studie zin­vol maakten. Aan het einde van mijn stage wist ik: ik ben voor het werk in de kerk gebakken. Mijn bege­lei­der had nog een laatste zin voor me bij mijn afscheid: “Je zou je toch eens af moeten vragen of pries­ter­schap niet de weg van je leven is”. Na alle stu­de­ren moest ik nog leren dat de Heer ondertussen met je bezig is.

Met die vraag werd ik pas­to­raal werker. En het ant­woord wist ik deze keer eigen­lijk al.

Die sluimerende roe­ping is enorm beves­tigd in mijn eerste jaren in Berkel en Rodenrijs (en ook een beetje Bleiswijk en Bergschen­hoek). Al na twee jaar was ik pries­ter gewijd en mocht als kape­laan daar nog een paar jaar blijven. Het waren heel mooie jaren.

Op mijn 33^ste werd ik pastoor in Maassluis. Twee pa­ro­chies wer­den één, twee kerk gingen dicht, een nieuwe kerk werd gebouwd en vooral: twee ge­meen­schappen wer­den aan elkaar gesmeed. Enorm spannende jaren, met veel ups en downs, maar een schit­te­rende tijd, omdat ik nog her­der kon zijn voor één ge­meen­schap.

Alweer een dikke 13 jaar terug werd ik benoemd in wat nu de Sint Jan de Doper­paro­chie is. Ineens met een groot team en meteen een hele rits ge­meen­schappen en kerken. Een andere wereld. Een fusie die heel wat voeten in de aarde heeft gehad en je per­soon­lijk ook veel kost (maar heel mooi is uitgepakt!) en zoveel ge­meen­schappen waar je nooit meer zó met families betrokken kan zijn dan ik gewend was en in gedijde was wel erg wennen. Het werken met collega’s was super. Niet altijd mak­ke­lijk, maar erg fijn. En vooral: overal wonen aar­dige mensen die zich met hart en ziel inzetten voor hun geliefde kerk en daar werd ik blij van. Ik werd van “her­der” ineens “mis­sio­na­ris”. Dat is anders, maar net zozeer een prach­tig leven.

Nu komen Haas­trecht en Schoon­hoven bij mijn taken. Inder­daad: het komt erbij. Ik zal nooit de pastoor kunnen zijn zoals pastoor van der Mee dat decennia voor u is geweest. U zult me moeten delen met de Sint Jan de Doper­paro­chie. Ik zal er min­der kunnen zijn en vermoe­de­lijk nooit zo ver­trouwd met u wor­den als hij is geweest. Wél heb ik alvast met het pas­to­rale team van de sint Jan de Doper af­ge­spro­ken dat we de pas­to­rale zorg voor uw pa­ro­chies met elkaar zullen behar­tigen. Want u heeft net zozeer recht op goede pas­to­rale zorg! Daar zal ik voor staan.

Ik ben gewoon katho­liek. Niet alles wat katho­liek is, wordt in ons land als gewoon ervaren, dat weet ik heus wel. Maar ik sta daar toch wél voor. Ik hoop dat we met elkaar -in alles wat er in onze kerk­pro­vin­cie veran­dert en gebeurt- in dát klimaat een vrucht­ba­re tijd tegemoet gaan.

O ja: ik begon met allemaal namen. Ik heb het liefst dat u gewoon ‘pastoor’ zegt. Niet meneer pastoor of eer­waarde of zo. Gewoon: pastoor...

+ Pastoor van Klaveren